Vuslat.. Şiiri - Leyli Küçük

zamanlardan bir zamandı ölüm can çekişiyordu döşeğinde. sen daha sorgusunda adı meçhul konulmuş bir cinayet, sınırsız bir ülkenin sınırında kazara vurulmuş bir kaçakçı oysa; ağıdını bu kadar erken yakmasaydı çirkince bir kadın sevinecektik beraber ölümün ölmesine bağdaş kuracaktık belkide seyredalarken çivit gökyüzünü kronik bir acı oldun sen içimde tedarik edilmemiş bir öç telaffuzu saklı bir dilsin. bense giyotini ilk defa görmüş bir suçluyum sanki cinassız bir mani afyonsuz derviş istasyonunu kaybetmiş tren bedenimdeki ölü döl cabadan gelmiş bela efsununu kaybetmiş bir büyücü sanki senin bana bıraktıkların bunlardır... kumpasa düştük biz senle hava mazot kokuyordu hava sancılı.. kuzgunlar siyaha bürünüp yol boyunca sıralanmışlardı belli ki habercilik yapacaklardı ölüme! kentse giderek grileşiyordu her yer beton kesmişti zaten orgazm ve esrar kokuyordu üçüncü sınıf bir otel ara sokaklarda çığırtkan bir eskici kelimeler satıyordu hemen ilerde ise kaçınılmaz tecavüzün/zevkini çıkarmakla meşguldü bir kadın.. ve bir ses yankılandı birden bire içimde... bir hanımefendi rozasını düşürdü boynundan ahmak bir dilenci bunu gördü.. dilenci yüksek doz sevinçten dans etmeye başladı kuş uçtu yol bitti yağmur yağdı güneş açtı yıldız yandı yetmedi yüzümü vurdum kapına kimse açmadı ağladım kanattım koca bir şehir lal oldu kimse söylemedi bana bulamadım seni... artık mişli geçmiş zamanın devrik bir cümlesinde kaldın tamam kabul say ki ben seni unuttum say ki ölüm öldü bende saydım on sekiz sen yoktun.. (parasasız ve sigarasız)