Vuslat Şiiri - Hanifi Kara

VUSLAT

Geçmeyince olmuyor, yârdan, sevdâdan, serden
Kükreyince mücâhit, ses gelmeli her yeden.
*
Gönül yanan bir ocak, külü yok dumanı yok
Bu yol ıssız kalmaz ki, aşk ile seveni çok.
*
Kalbimin lekesini, tevhit nuruyla silsem
Bebek oldum ağladım, gülerek ölebilsem.
*
Usandım yanlış yoldan, göster Rabbim doğruyu
Seveni sevsin onu, ben beğenmem eğriyi.
*
Fânilere yer verme, gönlümü sana bağlat
Gülene ben karışmam, beni aşkınla ağlat.
*
Sonsuzluğa yol bulup, gerçek cânâna ersem
Habîb’in bahçesinden, gülü, goncayı dersem.
*
Ayrılığın ateşi, yaktı dağladı beni
Başkasını sevemem, gönülden sevdim seni.

Görünce cemâlini, aşka gelip mest olsam
Cezbenin lezzetiyle, bir açılıp bir solsam.
*
Ancak Rabbim o zaman, murâda erdim derim
Maşûk’una kavuşan, âşıklara dönerim…

02/05/’85
Hanifi KARA