Vuslat Şiiri - Kubilay Tek

tırnaklarımla kazıdım
senin resmini
gönlümün perçinlenen
en kuytu köşesine
mazilerimde çiçek açmayan
hatıralarım oldun her zaman
sen giderken hiç mendil sallamadım
neden gittigini zaten hiç anlamadım
hep şuramda sakladım seni
şuramda sızlayan bir yaraydı
varlıgın ve yoklugun
yinede varlıgını heyecanla
yoklugunu sükunetle karşıladım
hiç kendşm olamadım
hep sen oldum
hiç biz olamadık
hep sen olduk
sen olarak savaştım
ben olarak kaybettim
ve yine hüsran yine hicran
sana hiç kırılmadım
hep kendime kırıldım
vuslat yine en derinde
hicransa köşe bucak
ve yine aynı perde
aynı oyun aynı sahne
sürekli uçuyor hüznün
veda kelebekleri
aglatan aşk şarkıları
kırgın caddeler suskun sokaklar
mey kokan konaklar
seni hatırlatır bana
nerdesin kimlesin umrumda degil
sadece şunu bil bekliyorum