Vuslat Şiiri - Necdet Erdem

Tüm maviliklerimi biriktirdim içimde
Lacivert bir kan toparlanmıştı
Kesiklerimden sızıyor şimdi toprağa
Aynam yüzümü göstermez oldu
Yüzümde, Nemrut durgunluğu
İçimde bir deniz kabarıyor
Sedeften ince parmakların batıyor ruhuma
Çırpınıyor yüreğim bir serçe gibi
Sırlarım dökük,
Aynam puslu gösteriyor
Gece yüzün oluyor, gündüz yüzün
İçimde sebatkar bir hüzün
Ne yazsam oluyor, ne de silsem
Gök başıma düşüyor
Ve yer kayıyor ayaklarımın altından.
Bir şehir kayıyor…
Kayıyorum avuçlar arasından
Ne tutsam oluyor ne de tutmasam
Tutar yanı kalmıyor uzaktan bakışmaların
Göz göze gelip de dilsiz kalmanın…
Acıdan doğuyorum
Belki de acılarımı tüketiyorum
Tükeniyorum dolmadan.
İçim doluyor, içim boşalıyor
Sel olup yıkıyorum bentlerimi
Kırıp geçiyorum
Kırılıyor kalbim,
Sana sensiz bakışlarım geliyor gözümün önüne
Bak, yine sana sensiz bakıyorum
Bakıyorum da doyamıyorum
Kazınıyor içimde sesin
Kazıyor da bir türlü tükenemiyorum…
Gel artık bana ey yar
Dolacaksam, doldur yüreğine
Tükeneceksem bak gözlerimin içine
Sözlerinle tüket beni
Bitsin artık bu vuslatım…