Vuslat Şiiri - Mehmet Hanifi Aliosmanoğlu

Bir bülbül şarkı söyler,bahçede bir gül açsa,
Bir yeni sevda başlar,yeni bir aşk yaşanır.
O gül bülbüle gülse,o bülbül güle uçsa,
Gülün evinde telaş,bülbül güle taşınır;
Bin bir şahit bulunur,eğer vuslat amaçsa...

Sevişme hevesinde,mest olmuş da uçarken,
Baş başa sevgililer,sarılır bedenleri.
Hayatın kapısını,birbirine açarken,
En büyük hazzı duyar,birleşince tenleri;
Bir efsunlu titreyiş,iki gönlü sararken...

Güneş biraz beklesin,bu gece hiç bitmesin,
Yıldızlar nöbet tutsun,sevişen aşıklara.
Yüzlerinden o güzel,gülümseme gitmesin,
Bir temel atılacak,gelecek yüzyıllara,
Kem nazarlar değmesin,kötü söz incitmesin...

Yakamozlar denize,bir batar bir çıkarken,
İnmiş aşk perileri,yıkanmakta her koyda.
Baygınlaşan gözleri,yavaş,yavaş dalarken,
Bir horoz yine öttü,şehre yakın bir köyde,
Tan yeri ağarıyor,sabah olmuş da erken.

Bu gecenin sonunda,yastığa düşer başlar,
Tatlı güzel bir meyve,sevgiliye sunulan...
Uyku dolu ve yorgun,ama mutlu,bahtiyar
Bir sıcak öpücüktür dudakta tadı kalan;
Sürsün vuslat bitmesin,her gece fecre kadar.