Vuslat 1 Şiiri - Nurullah Arafatoğlu

Sen geleceksin diye boş bıraktım kalbimin odalarını.
Sevdiğin renklere boyadım duvarlarını.
Kır çiçekleriyle süsledim yol kenarlarını.
Bu harap şehrin yoktu bir meliki, hükümdarı .
İstedim ki sen kur o mücella sarayını.

Hayatım,
İlmek ilmek örülmüş sır dolu saçlarında.
Avucunda bir küçük kor yürek yangınım
En serin haliyle düşmüş gözlerinin ferine.
Yuları en saf haliyle ellerinde kalbimin.
Var götür gezdiğin iklimlere.

Memleket sefasıdır seninle gezdiğim her gurbet.
Her belde, bir sultan diyarıdır.
Bir açımlık papatya kokar ayaklarımın tozu.
Bir kardelen azmiyle aşarım engelleri.
Dağlar deler, çöllerde nam sürerim.
Medeniyet kurarım her bir sevda iklimine.
Sağım ve solumda iki candan dost ile
Ferhat ve Mecnun zahirde,
Kiramen Katibin ile bilinmez alemde…

Seni dertleşirim duyan kalplere, gören tüm gözlere…
Bir gün olur susar, bıkar, düşerim pencerene.
Çocukluğa götürürüm seni en anlamaz halimle.
Göğsümde aynı inanç,
Avuçlarımda,
Elmas renkli bilyelerimle...