Vuruluş Şiiri - Gülbey Yılmaz

Düşman ateşi bizi asla korkutamadı
Hep tetikte beklediğimiz değilde
Güvenle baktığımız, üzerine titrediğimiz
Emin eller vurdu yiğit adamlarımızı.

El yumruğu bükemedi asla boynumuzu
En süper, en namlı Gardaşlarımız,
Acımadan vefayı yerle bir ederek
Yağlı urganla kırdılar boynumuzu.

Yaban rüzgarlar bizi asla koparamadı
Hep delice esen fırtına değilde
Köklerine bağlı, yanımızda olan
Bizden olan Lodoslar yıktı barkımızı .

Zalim Gurbetler bizi asla yıkamadı
Hep vuslat olarak saydığımız
Sıla bildiğimiz, suyunu içtiğimiz
Bizim topraklar asi oldu heveslerimize.

Çok uzaklar bizi asla yıldıramadı
Yakın olduğumuz, dibinde durduğumuz
Gözümüze görünen, bize bakan
Sicaklığını duyduğumuz, üşüttü duygularımızı .

Zıt fikirler bizi zincire asla vuramadı
Bizden beslenen, bize yön veren
Yıllarımızı alan, kavgasını verdiğimiz
Vazgeçilmezlerimiz vurdu prangalarını.

Sevdalarımızı hainler asla öldüremedi
Kandan olan candan olanlar
Sinsi bir saldırıyla ansızın
Toprağa gömdüler kutlu ülkülerimizi.