Vurulmuş Umudum Alnından

Göçük altında kaldı ailece hayaller
Kömür karası yasa gömüldü gönüller
Koyunlarda kaldı kara kınalar yakılı eller
Biz süremedik yar sefasını, sürsün karayerler

Yazımız kara, defterimiz kara, bahtımız kara
Diner mi kazmanın açtığı avuçtaki yara
Yağmur, esmer yüzümüzü yıkamaktan utanır
Kara kader beni alnımdaki kara terimden tanır

Bizim alın yazımız yarı çamur, yarı kömür
Yaşamak için verilir şuncacık ömür
Vebal ekmeğin, günah feleğin boynuna
Ekmek uğruna girilir karanlığın koynuna

Ey zarafetine kurban olduğum Soma’lı
Seni medeniyetin neresine komalı
Sedye kirlenir diye çıkarma çizmeni
Medeniyetin tuvaline nakşetmeli seni

Gün kömür rengi, güneş kapkara
Göğüs gerdim ülkem için yangınlara
Bedeni bırakamadım kalsın resmim hatıra
Ben yandım siz yanmayın deyin çocuklara

Gün doğmadan yollara düştük
Kazmayı, küreği, kömürü ve ölümü bölüştük
Katletmek mi bu, intihar mı yoksa?
Yaşamak adına mezarlara doluştuk

Göz çukuruma kömür tozu dolmuş
Çukur mezar taşının pozu olmuş
Göz çukuru kömür, gamzelerimiz gergin
Kimimizin yeni terlemiş bıyığı, kimimiz ergin

Bu sefer örtemedi sevgi, üstünü ölümün
Ey sağlığımda yaşamıma yetmeyen gün
Can pazarındayım ya; uzadı da uzadı zaman
Vurulmuş umudum alnından