Vurulduk Şiiri - Bekir Dalkıç

Esirdi kampları,
Asildi çocuklar,
Asiydi yürekleri,
Asıldılar teker teker.
Ömürleri ilmek ilmek,
Onur du onlar için ölmek,
Zülme direnemediler,
Çabuk çıktı canları.

Panayırdı sokaklar,
Panzehirdi slogan,
Panzeriydi gelen zalimin,
Öfkesiydi kustuğu,
Anlayamadı yoksulun halini,
Polisiydi lakin paranın.

Tanzikli su sıktılar,
Vurdular, jopladılar,
Zindanlar da topladılar,
Ezdiler, çiğnediler, çitelediler de,
Çıkartamadılar yerde kalan kanları.

Yıkıldı baraj, barikat,
O anda sıkıldı canları,
Birden başladı harekat,
Şaha kalktı Küheylan,
Sanki Sultan Süleyman,
Tankla, topla, tüfekle,
Çakalla, kurtla, köpekle,
Vura vura, ısıra ısıra,
Demediler ki çoluk, çocuk,
Onlara da geldi sıra.
Götürdüler cesedimizi yerde sürüye sürüye,
Girmedik diye biz de sürüye.

Hiç aldırmadılar soluk.
Düşürdüler bizi birbirimize,
Kopardılar kolumuzu asıla asıla,
Akıttılar kanımızı oluk oluk,
Yürüdüler cesedimize basarak,
Yürüdüler kasıla kasıla.

Hanemiz delik deşik.
Hani biz öz kardeştik.
Vurulduk sırtımızdan kaç kere.
Yürüdü sırtlan sırıtarak.
Yürüdü zorbalık tahtına.
Yürüdü cesedimize basarak.

Bekir Dalkıç