Vurgunum Akşam Güneşi Şiiri - Eyup Şahan

Vurgunum Akşam Güneşi

Süzülüp göklerden inip giderken,
Gönülden sürgünüm akşam güneşi.
İçimde bir sızı başladı derken,
Hareye vurgunum akşam güneşi.

Kızıl haresine gönlümü verdim,
Gönül yangınının özüne girdim.
Gül goncam diyerek ne çok severdim,
Bu yüzden durgunum akşam güneşi.

Gözleri gülerdi gördüğü zaman,
İşlerken içime yazıldı ferman.
Gönül dağlarını sarınca duman,
Sislere kırgınım akşam güneşi.

Şafaktan öncesi feryadım başlar,
Gün doğar yerine oturur taşlar.
Gurup etrafında çatıldı kaşlar,
Ben neden gerginim akşam güneşi?

Hilale el ettim doğmadan önce,
Yâri hatırlarım mehtap görünce.
Gecenin koynunda inceden ince,
Yalnızım, yorgunum, akşam güneşi.

Bir güzel sevdası gönlümde rızık,
Ekledim yılları derledim azık.
Koyma hasretine Eyüp’e yazık,
Dardadır her günüm akşam güneşi.

Eyüp Şahan
Ankara 5.5.2013