Vurgun Yiyen Kalple

VURGUN YİYEN KALPLE

Vurgun yiyen kalple
Artık o anıları yaşamak istenmiyor
Çünkü;
Hasretlik tütüyor gözlerde.
Yaprakların sararıp dökülmesini istiyorken
Doğa habitada kol açtı.
Gönüller yaşamak istemediği küflenmiş o anları
Elinden tek tek dökmek,
Sevgiliye esen kavak yellerini
Türkü halinde saçarak, boşaltmak,
Anlatmak gerektiğini söyledi.

Bu yana ödüllerini de söylemek gerekti,
O an dökülüverdi yapraklar kendiliğinden
Anılar gibi sararıp, küflenmek istedi,
Flora soldu vurgun yemişliğinden.

Gönüller kapısını açtı küflenmiş anılara
İçerisine dek sindirdi
Kalp kapanıverdi.
Saplandı bağrına…

Anıları ustü-üstüne istif eden,
Vurgun yiyen kalple seven
Açıldı tatlı baygın halde,
Vurgun yese de
Kabullendi geçmişe önem veren…
- 19.08.1961 – İslahiye

İsmailoğlu Mustafa YILMAZ – İstanbul