Vurgun Yemez Bu Yürek Şiiri - Nilgün Taş

Tanıdığımı sanırdım kendimi,
Meğer yanılmışım canım,
Boşuna yaşamışım ben senden öncesi,
Sensiz geçen bir günün daha sonunda,
Özlemin batırıyor ruhumdaki güneşi.

Daldım yine hayalinle derin okyanuslara,
Düşüncelerimin en sığ sularında aradım seni,
Bir inci buldum, tıpkı senin gibi,
Işığıyla kamaştırdı gözlerimi.

Bu defa kararlıyım,
Dibe vurduğum o anda bulduğum incimi,
Bu yürek derin yalnızlıklara gömmeyecek,
Artık bin bir dereden su getirmeyecek.

Hasretin girdabını delip,
Gerçekleri su yüzüne çıkarıp,
Gökyüzüne haykırarak itiraf edecek,
Yüreğim yavaşça sana kulaç atarak,
Yeniden vuslata erecek.

Suyun yüzüne çıkınca,
İnciye kenetlenen o eller,
Delmeye ne hacet, titizlikle bezeyip,
Alıp başıma taç edecek.

Anladım ki, ümitle yaşamak,
Senin varlığınla olur elbet.
Yeşil gözlerimde parlayan o ışık,
Alevlendi yine, asla sönmeyecek.

Varlığınla zirvelere çıkan bu yürek,
Asla vurgun yemeyecek...