Vurgun Şiiri - Nurcan Bingöl

Ummadık anda vurgun yedi bu sevda
kanadı yüreğim, hayatım ellerinden kaydı bir anda
gözümün nuru söndü, döküldü gözyaşlarım gamzelerime
yaralı bir kuşum gittiğinden beri
içim acıların en büyüğünü ölümün soğuk nefesini hissetmekte
apansız kayboluşuna seyirci kalan gözlerim
yollarına puslu gözlerle dalıp dalıp gitmekte
kirpiklerim hep ıslak şimdilerde
sözlerim boğazımda düğüm düğüm ağıtlarda
yaşamak seninle anlamlıyken şimdi amacım yok
hazin bir vuslat var zaman ilerlememekte
bitimsiz sensiz her dakikada ciğerim yanmakta
yeni güne uyanmak, gecelere varmak sensiz
herşey tatsız buralarda sen yoksun diye
şarkılar ağıtta, geceler benimle yasta
kalbime bıçaklar saplanıyor her nefes anında
yaşıyorum ama; buna yaşamak denirse
canımın yarısı gitti senle
düşüncemde sen varsın her solukta
can çekişiyor ruhum, bedenimse titreme nöbetlerinde
nasılda sevmişim seni canımdan öte
benden üstün bilmişim varlığını
güler mi bu gözler sanıyorsun bir daha
artık herşey sahte benim gözümde
tebessümümdün soldurdun hayatımı gidişinle...