Vurgun Şiiri - Sami Yalçınkaya

Sen mutsuzluk nedir bilirmisin
Acıtır insanın ta derinlerini,kalbini,bedenini
Sen umutsuzluk nedir bilirmisin
Hiç sevgiliden haber alamadığın oldumu?
Günlerce sesini duymadığın,kokusunu alamadığın
Yüz hatlarını hayal bile edemediğin günler oldumu
Onsuz geçen gecelerin,günlerin nasıl gidemediğini,bir milim bile ilerleyemediğini fark ettinmi?
Sen hiç denizdeki dalgalara boş gözlerle baktınmı?
Nasıl içini titretir ılık bir rüzgar,
Martıların çığlığını duyduğunda,içinde ki o çığlıkla irkildinmi?
Sen hiç poliyannacılık oynadınmı
Gülemediğin halde güler gibi yaptınmı,
Beyninin içini iri kurtlar kemirirken,ben kimim,neyim diye sordunmu?
Sen hiç gelmeyecek olan baharı bekledinmi
Her buluşmayı sonbahara erteledinmi?
O sonbahar geldiğinde sararan yapraklar gibi sarardınmı
Bitkinlikten,beklemekten,yorulup yığılıp kaldınmı.
Yok canım yok sen umut treninin son yolcususun
Tek başına geldiğin gibi başın mağrur ve dik gidiyorsun
Arkana bakmadan,aldırmadan gidiyorsun
Hatta kahkaha atıyorsun,belkide alay ediyorsun
Bu naçiz vucudu birde sen vuruyorsun.