Vurgun Şiiri - Demir Zengin

Gözlerin o kadar güzel ki Istanbul kadar
Ve de kalabalık,17 milyon insan
Bilmiyorum başını alıp hangi cehennemin dibine gidiyorsun yine
Ve ben tenha kalıyorum,kendime küsüyorum
Denizi çok severken vurgun yiyorum

Senin ellerinde Izmiri tattım
Sokaklarin denize çıkıyordu şehrin kendisi gibi
Ay ışıyordu dudaklarında,
Öptüm, Ayı içime çektim
Bilmiyorum kıyılarına ne vakit vardım
Derinine demir attım
Yeni dünya sen idin, seni yeniden keşfettim

Sevgimi ak duvarlara yazdım kırmızı gecelerde
Bir fırçayla,çalakalem...
Yüreğinden tuttum, yüreğin yok idi
Kim bilir kaç adam vampir olup kanını emdi
Kanadı kırık bir melek idin,çıkarıp sana kanatlarımı verdim
Uçmak artık bana göre değil

Yanında kıpır kıpır ürperirdi bedenim
Sen gidince güneşi battı Meksikanın
Meksika aşkımızın özgür ülkesiydi
Kapital zindanlardan çıkarmıştı bizi
Tanrı biliyor, Che'nin kızı değildin sen
Öyle bir özgürdün ki özgürlük kıskanırdı seni
Ben ise Şubatın çocuğu,direnirdim soğuya
Senin sıcağına yenildim...

Neşelerin her daim gülücükler taşırdı
Çocuklar toplaşıp senin sokaklarında oynaşırdı
Çok hikaye vardı dilinde söylemediğin
Hangi badireyi atlatsan, hayat sana gülüp geçerdi
Hayata senin kadar tutunananı görmedim
Senin adını vurgun koydum
Denizi cok severdim,vurgun yedim

Karasal iklimler yok senin coğrafyalarında
Kalbinle ısıtırsın şu koca evreni
Öyle bir sıcaklık ki ellerimi eriten
Bir gülüşün var ömrümden ömrüne bedel
Ben senin gülüşünü özledim...

Hatırın gelince aklıma bir kez daha doğuyorum senin karnından
Her yanım alev alev aydınlık oluyor
Karanlık bulunmaz senin dünyanda
Çıkmaz sokakları yoktu senin olduğun yerlerin...

Sen bir kadındın ve Tanrıçalar kıskanır seni...
Seni bir Ege kadar çok sevdim
Seni sevdikçe içimde çoğalttım
Gitme,ruhumda kal...
Ve ben tenha kalıyorum,kendime küsüyorum
Denizi çok severken vurgun yiyorum

Sen, aşkın ikinci adı oldun...