Dost diyerek nicesine güvendin,
Çok çaba sarf ettin, neleri yendin,
Açılmadı ağzın, soldu da rengin,
Kimse anlamadı durgunluğunu!
İnceden yanağa sızınca yaşlar,
İşte ta insanlık o zaman başlar,
Yerine oturur inan ki taşlar,
Yaşarsın hayatın yorgunluğunu!
Güven boş çıkınca gönlü kırıldı,
Ne merhem sürüldü ne de sarıldı,
Aslında dostuna kalben darıldı,
Diyemedi ona dargınlığını!
Bütün sevgisini içine attı,
Gönül dünyasına neleri kattı,
Çırpındıkça derdin içine battı,
Hiç belli etmedi vurgunluğunu!
Nice insan geldi geçti bu handan,
Dertli söylüyor bak yine bir yandan,
Samimi olarak sevdin de candan,
Anlamadı senin sargınlığını!
ERDEMLİ-28.03.2017 Salı
Cafer AksayKayıt Tarihi : 31.3.2017 22:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Halden anlayan insanlara çok ihtiyaç olduğu bu ortamda böyle satırlar çıkıyor ortaya elbette.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!