Vurdun Beni Yoldaşım Şiiri - Murat Sayan

’’Sen’’sizliğinin selamı çarpıp tarumar eder,
Atalarımdan kalma bahtsızlığımı.
Yanan buğday başağını bilir misin?
Kimine sürgün.
Kimine
Çocuk gecelerin heyula eşkıyalarında kalma
sana dair efsane olacak acılar.
Kimine
‘’Aman’’sız sevdalar…

Aşksız, soluksuz düşerler yollara
En önde hep analar.
Vagon, vagon varırlar, pamuk, tütün, fındık tarlalarına.
Çıkınlarında ahır zamanlardan kalma uğursuz miraslar.
Türkçe ekmek kazanıp Kürtçe katık ederler.
Naylon çadırların zulmünde
Ülkemin evlatları

Bu ülke her gün vurulurken kavim kavgasında
Şehirden şehirlere kumrallığının çerçisi oldum.
Sana dair AŞK olmuşken,
Savunmasız çırılçıplak,
Bir İzmir akşamında
Vurdun beni yoldaşım!

Vurulan yiğit bahtsızlıklarında ararım seni
Zulam da Adıyaman tütünü,
Kaçak sevdalar tütüyor dumanında.
Şimdimetro_militan varoş sürgünleri ağlayacak
Sarılma sermayesi acı ve hüzün olan cigaramda.

Saat sabahın ilk çeyreği
Az sonra nabzı sökülecek uyanma alışkınlıklarının
Dün olduğu gibi bugün yine sana dair nöbetteyim.
Bozguna uğrattığın mevzimi
Yine sen bilmeden görmeden bir daha
Bir daha
Vura can beniYoldaşım!

Gün boyu ağzımda gramersiz acılar.
Sensizliğe dinamit düşüyorum.
Aşk orucunun iftarı yok!
Henüz hiçbir kutsal kitap fetva bulamamış
Sevgilim.
Bu imana peygamber tayin edilmez
Bu dine dair ayet yazılmadı.
Gün boyu yine vura can beni
Yoldaşım!

En acısı olsa gerek bilindiğin tarafından vurulmak
Tahminsiz hesapta olmayan teslimiyet takvimi
Bilirsin yiğitliğimi!
Ama
Çare değil yoldaş sevdasına?
İçsel sancılarımın en zayıf yerinden
Vurdun beni yoldaşım!

Geçmişti elekten toprak
kerpiç duvarlar aşkına
Hep çamurdan parmak izleridir yetimliğimiz
Esmer tandır ekmeğine şükür eden özüm
Vuruldu kumral zülüflerinde
Renkler kardeş deme!
Ben kumral acılar yaşarken…

Kumral imgeleri namluya sürüp yol alsam dağlara
Kıyamet gününü hiç hesaplamadan
Her sözcüğün eyleminde Deniz olsam sana
Bıraktığın izlerde çoğalsam
Yâda AĞRI olsam
Çare mi yoldaş sevdana?

AĞRI dediğim ise
Meğer eteklerin sırrı su yeşili gözlerinmiş.
Bir Kıvanç doldu ki yüreğim,
Binlerce Tövbe etsem de
Her gece cellâdım oluyor bıraktığın gülkuruları.

Kendi varoşlarında, Faili meçhul Kapkaç bakışlara
İyi bak yoldaşım.
O zaman
Gayri meşru esmer bir devrim armağan edebilirim
Kumrallığına.

Yine yalnız kaldım,
Kaleme kelam sürerken.
Gerçi mevzubahis aşk olduğunda,
Kürt ün yalnız kalmadığı görülmemiştir
Ama
Yine de
Bin umut dedik üvey evlat kızıl sabahlara
Bin umut dedim sana
Binde bir ihtimal ibadettir.
Anamın örgülü saçları hatırına…

11 Ağustos 2011 İstanbul / İzmir