Vurdun Beni Şiiri - Halil Efe Ayvalı

Ne zaman solmuş, kalbimde ki çiçeğim,
Lağvetme aşkımızı, sana sitemler ederim,
Senin varlığın, benim yüreğimi serinletir,
Uçurur ruhumu, balkanları gezdirir getirir.

Haberin olsun sevgilim, benim kalbim balçıktan,
O balçık ki; eridi gitti aşkımızın yalazından,
Tam uçup kaçarken, aşkın kahrından,
Vurdun beni, hürriyetim olan kanatlarımdan.

Oldu mu senin kalbin kaskatı taş?
En sonunda kaldırdı deli köşem sana baş,
Sensiz çürüsün artık, senden yoksun naaşım,
Vurdun beni, kan ağladı içinde yüreğim.

Ruhun indi yüreğime, bir kamikaze misali,
Kaldı, çıkmıyor dudaklarımda ki kirin.
Çatlamış ellerim titriyor, kuzeyin ayazına bıraktın beni,
Gözümün yaşına bakmadan, yeşilimden vurdun beni.

Tutkunu esirgedin benden, sönmüyor içimde ki yalaz,
Olmuyor, duruyor bu deli köşem sensiz,
Sarına kurban olurum, zihnimde ki süphelerimin hepsi arsız,
Sen benim kanım oldun, ve vurdun beni, bir aşık nasıl yaşar kansız.

Şefkat sandım gösterdiğini, yılmadım, yıkılmadım,
Sen gittiğinden beri, sensizliğe sarılamadım.
Şefkat sandım gösterdiğini, yılmadım, yıkılmadım,
Sen gittiğinden beri, sensizliğe sarılamadım.
Attım kendimi, gözlerinin uçurumuna,
Vurdun beni, intihar mı der şimdi elalem buna.

Halil Efe Ayvalı
22.10.2024