Alel acele gittik,
Bu betondan,ruhsuz şehre.
Unuttuk,unutturulduk...
Çok uzak yerlerde,
İçi boş Şubat aylarında.
Çok kalabalıktı
Herkes,herşey iç içe girmiş; nesneler anlamlarını yitirmişti
Hayatı paralarla tanımlayan yığınlar üst üste istiflenmış
Dışlarında parlak,garip entariler
İçlerinde hayal kırıklığı,korkular,kaygılar varmış.
Bir tuhafmış şu büyükşehir insanı.
Hoş geldin Sevgili,
Sefalar,Güzellikler,Huzur getirdin bu diyara..
Acının iliklerime kadar nufuz ettiği..
Gecelerin tüm karanlığıyla göğsümü sıkıştırdığı bir anda
Eylül ün 8 ‘ı
Sabah ın en deli aydınlığında..
Var olmak mı daha kolay yok olmak mı?
Bilemedım.
Neyım ve nereye gidiyorum?
Bilmyorum.
Önumuz mechul arkamız karanlık.
İğne ipliğiyle tavana asılmıs bir hayat benımkısı.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!