Vur Kadehi Gidişine Şiiri - Ayşe Tanman

Seni düşündüm, dağıldım yine eylülün son gecesi.
Hasretle hayalini izledim saatlerce,
Öyle çıldırmışım ki özlemine,
Dayanamadım kaldırdım kadehimi gidişine.
Gelecekmişsin gibi bekledim masada sabaha kadar.
Bekledikçe özledim, özledikçe ağladım.
Ağladıkça içtim, içtim, içtim…
Hasret sancısından kendimden geçene kadar,
Duygularım uyuşup, sana sevgim yok olana kadar.
Ağladıkça dudaklarından, gözlerinden,
Kalbinden içtim rakımı yudum yudum.
Sigaramı nefesinden çektim.
Ben içtim, rüzgâr sustu,
Yıldızlar sustu,
Gece sustu,
Hayat sustu…
Kendime baktım şişedeki bana
Meğer bir köşeye terkedilip, gücendirilmiş,
bir sokak çocuğu kadar sevgisizmişim.
Şefkate muhtaç, bir o kadar da masummuş.
Sana olan neyse işte,
Aşk demeye dilim varmıyor ki.
Aşk iki kişilikse aşk oluyor malum bilirsin.
Rakıyla senden vazgeçebilir miyim.
Yol ayrımındaydım şişe dibe vurduğunda.
Hani bana derdin ya çok içiyorsun, içme.
Bu son duble var ya hem gelişine hem gidişine
Hem sevişine hem ihanetine, ihanetim olsun.
Hani derdin ya sevmenin çünküsü olmaz.
Sadece sevelim...
Gidişinin de mazereti olmaz be sevgilim
Eğer gittiysen sebepsiz.
Kusura bakma sevgilim
Ben senin kadar merhametsiz olamadım
Yokluğuna kadeh kaldırmaktan başka
Bir intihar çeşidi de bulamadım
Buda benim sana son ihanetim, intikamım olsun
Senden benimde son gidişim olsun
Yaşanmış yaşanmamış her ne varsa
Vur kadehi şerefine sevgilim,
Gelmişimize, geçmişimize içelim...