Vur Abalıya... Şiiri - Mehmet Ali Demircan

Ne umdum! ..
Ne buldum! ..
Şu yalan dünyada,
Ben seni buldum.
İsterdim gülmeyi,
İsterdim delice sevmeyi, sevilmeyi,
İsterdim sevilen bir gül olmayı.
Meğer ne de yalanmış yaşamak,
Yaşamakmış, olmayan sevgileri,
Görmekmiş gülmeyen kaderi,
Görmekmiş kendime kaderde gülmeyi.

Bu benim yalan ömrüm,
Bir vefasıza kul eder oldum.
İstemez miydi? Yüreğim,
İstemez miydi? Bedenim,
Bir güzel yar elinde,
Koklanan, beslenen,
Bir gül olaydım.
Olaydım da yaşarken gülen ben olaydım.

Ne gördüm? neler gördüm! ..
Yalancı hayatlarda viraneler gördüm.
Tuttuğum ellerde dikenler,
Sevdiğim yürekler de ihanet gördüm,
Ne çıkışı, ne de inişi var yokuşun,
Kendi mi; çaresiz YAR/DA gördüm.

Kaderse kader! ..
O zaman yaşamak neye değer.
Seversin ölümüne, yaşarsın ölümüne,
Yaşatılırsın yine ölümüne.
Can olarak görülmediysen,
Yaşamak; yaşamak neye değer?

Yazıysa yazı! ..
Olur mu? insan varlığına değer.
Zaten, değimli ki
başlı başına bir değer.
Oysa var mı? daha güzel bir varlık.
Yürek baştan görse,
Ne delice sever,
Ne de, yaşar ölümüne.
Öyleyse, insana bu mu layık?

Vur abalıya misali,
Vur vura bildiğin kadar.
Bu yürek nelere katlanmadı ki,
Geldik gidiyoruz.
Sevsen bir yazık,
Sevmesen bin,
Nereden bileceksin! ..
Ne anlar ki alık.
Yazık bu hayatım, çok yazık,
Bu da bence...
Yaşamın attığı olsa gerek,
Beklenmeyen bir kazık.
Yazık ki, ne yazık.
Sevgiyi bilmeyen yüreklere,
Hem de çok, çok yazık...

Ömrüm de gördüğüm hep çile! ..
Hasretlik oldu cefa,
Bir kez olsaydı vefa,
Olurdu ona, ömür boyu sefa.
Artık dostlar yetti cana,
Kalın her şeyinizle, siz sürün sefa.
Tükendi, kalmadı yürekte takat,
Severek yaşamak isterdim, fakat…
Tükenmiş, kalmamış insanca şefkat.
Layık görülense VUR ABALIYA.
Buysa artık bana düşen,
Kara topraktadır yaşam.
Haramsa gün yüzü bana
Öyleyse, öyleyse,
Yüreğimden değil,
İki kaşım arasından vur bir daha.
vur abalıya.
……….. / ………….
ELVEDA… ELVEDA…

MADemircan.