Vücûd Şiiri - Zübeyde Demir

Budur hilkâti ruhumun, kıyâmında şarâb içer,
Sonra oturur vecd eder, pervasız arsız vücûd.

Gönül âh u figân edip çeker derd u gâm,
Meyledip bir sevdâya, canân derdine düşer vücûd.

Hemhâl olur yâr ile, gece zikreder ismini,
Gündüz cismine kanıp, can derdine düşer vücûd.

Huzurunda selâm verir mest eder o yâri,
Riyaya düşer aldanır, dillere düşer vücûd.

Vücûd o ki, mahv u perişân bir virâne,
Vücûd odur ki, yâre sunulan bir şarâb.

Vücûd iniler bir ney gibi aşk derdine düşünce.
Vücûd sararır bir gül gibi, gam peşine düşünce.

Vücûd payidar değildir toprak alır gün gelince.
Vücûd tezahürüdür alemin, kalem aşkı yazınca.

O’dur hilkâti ruhumun, kıyâmında durup huzurun,
Sonra dillenir, ahd eder; teslim olur aşkla vücûd.