Volta Atan Satırlar (dış duvar yalnızlığım)

Posta kutunda
bir ay mahpus yattı;
selamım,
kelamım,
tez canlı hüzünlerim.
Tek kişilik hücrede
yirmi santim bir pencere…
Günde bir kez on dakika
gün ışığıyla sana tutundu,
volta attı satırlarım.
Penceresiz,
ışıksızdım.
Sana akmış,
yüreğine uzanmıştı umutlarım.
Seviyorum demiştim yokluğunu.
Kanepemde
tam karşımda durduğunu.
Hiç olmamış
yaşanmamış gibi yokluğunu.
Seviyorum demiştim,
dönüşük sözcüklerde
vücut bulan gül kokunu.
Seviyorum demiştim,
terk-i devran oluşunu.
Yalın ve takatsiz
çıkıyorum merdivenleri.
Kapı deliğinden
basamakları saymanı
nefes nefese çalan
zilin sesini seviyorum.
Fesleğen kokusuna minnettar
bir ay mahpus kaldı
posta kutunda
dualarım,
beddualarım.
Seviyorum demiştim
ilk satırda
bukle bukle,
her adımda savurduğun
saçlarının kırıklarını.
Sararmış parmaklarının
rengine hasret
dumanın dağınıklığını seviyorum.
Günün ilk ışıklarıyla
mis gibi kokan,
taze ekmek kokusuna
gönül borçlu.
Posta kutunda mahpus yattı
özlemlerim,
serzenişlerim…
Sakarlıklarım,
çeltik üstüne çeltik attı.
Bir sağ yattı,
bin sol yattı tutkularım,
yakarışlarım.
Seviyorum demiştim
son satırda
kaçar gibi ayrılmanı.
Seviyorum demiştim
posta puluna yüklediğim,
anarşik,
kıskanç,
ketum,
nöbet yaşatan
sancıları