Vızıltı Şiiri - Mehmet Uysal

Günlerden bir gün rençperin birisi,
Pazarda satıp bütün sebzesini,
Ödedi borcunu; arttı parası,
Bir kovan aldı, dedi tam sırası.
İçine doldurdu boş petekleri,
Çiçekti çiçekti köyün etekleri.
Göreni hayran bırakırdı dokusu,
Bahar gelince o mis kokusu.
Çiftçi kondurdu kovanı bahçeye,
Başladı kızı-oğlu beklemeye.
Bir sabah tarlaya giderken erken,
Gördü arıyı kovana girerken.
Hemen koştu arılara şerbet verdi;
Dedi, petekler muradına erdi.
Vızıltıdan durulmazdı kovanda,
Bal yiyeceklerdi artık olanda.
Dedi, artanı pazarda satarım;
Üç kuruşuma üç daha katarım.

Güz geldi, umutla açtı kovanı;
Petekler de yoktu, bırakın balı.
Kızdı arılara, kızdı kendine;
Komşusu da ortak oldu derdine.
Ne oldu komşum, bu öfken niyedir?
Dedi, arılarla boş peteğedir.
Kovaladı haftalar haftaları,
Güzel geliyordu vızıltıları.
Komşusu elini karnına koydu;
Attı bir kahkaha, gülmeye doydu.
Eh be komşum, bunlar sarı arıdır!
Şunlara şerbet akıl kârı mıdır?
Bal almak için bal arısından
Başka yol, başka hiçbir çare yoktur.
Bal çıkmaz karasından, sarısından;
Bunlarda sadece vızıltı çoktur.