Vitrin Mankeni Şiiri - Figen Güler

Üzerime geçirdiler mevsimlik hayatları;
Düşmesin dediler, sabitlediler topuklarımı.
Camın ardında, unuttum ben kendimi;
Bütün hayallerim bugünün sergisinde gibi.

Her gün başka bir kıyafet, aynı boş bakış;
Ruhum askıda, bedenimdense var kaçış.
Sadece bakar geçer, adımı kimse bilmez;
Benimle poz verir, ama onlar göze gelmez.

Bedenim plastik, yüreğim camdan ama;
Bir gün biri dokunacak sanırım cama.
Belki çatlayacak, belki de ses çıkacak;
O gün duruşum bile bir anlam kazanacak.

Kırılganlığım benim bütün gücüm olacak;
Gözlerimdeki sessizlik hikâyemi anlatacak.
Her dokunuş, her bakış bir köprü olacak;
Kendi içimdeki gücü dünyaya yansıtacak.