Vişne Ağacı Şiiri - Evren Dalgıç

yine veriyor musun dallarında;
o kırmızı meyveni.
bazen acı,
bazen tatlı olurdu hani.
kimse ekmemişti seni
kendiliğinden bitivermiştin.
ve olmayacak bir anda;
bak şu karanlık şehrimde
birden aklıma gelivermiştin...

annem dağıtırdı tanelerini;
konu komşuya.
sevap derdi.
iki varil çekerdik altına,
konuşurduk sağdan soldan,
gülerdik eğlenirdik.
ve annem vardı o zamanlar
boynumuzu hiç bükmezdik..

söylesene vişne ağacı,
yine veriyor musun meyvelerinden..
o ıssız virane bahçede;
hayat kaldı mı eski günlerden..
derya ablam,
deniz kardeşim.
emrah ile emre daha çocuk..
hep birlikte toplardık tanelerinden.
gözükmez bilirim,
sana bakan pencereden
o kara gözlü annem.
bitti mi diyorsun sen de yoksa;
hiçbir şey kalmadı mı o eski günlerden.

tılsımı bitti,
mazide kaldı o eski günler.
güzel gözlüler,
çocuk sesleri...
şimdi yok oldu gittiler.
bir sen kaldın bahçede.
şimdi yaprakların kurumuştur,
üşümüşsündür.
haziran gelince ne yapacaksın söyle,
kim alacak meyvelerini
kim çıkacak dallarına.
korkarım sen de ben gibi,
yenik düşeceksin bu oyuna.

ve bir gün gelecek yıkılacaksın..
bir darbeyle sen de devrileceksin.
kat karşılığı
bir müteahhide verilecek arsamız.
işte o zaman
kesişecek seninle yollarımız.
bizim düştüğümüz gibi
sen de düşeceksin bu garip kuyuya.
dayanamayacaksın,
yüreğin dayanamayacak bu acıya.

bir varmış,
bir yokmuş.
evvel zaman içinde,
kalbur saman içinde,
bir vişne ağacı varmış o garip bahçede..
her devrilen gibi o da,
devrilivermiş olduğu yere..
altı üstü bir olmuş,
kalanlar gibi geride..