Visal Şiiri - Almira Almira

Kaldır kaşın gök gürlesin, çorak toprakların hali kalmadı.
Kaldır kaşın da , kapkara bulutlar artık çatlasın düşsün toprağa gözyaşları.
Hadi bir yelten yüzünün baharını göstermeye, İNSAF!
Hadi bir niyet et ayağa kalkmaya, dünya silkelensin, İMDAT!
Hadi bir niyet et de kelamın duyurmaya, Sûr’u üflensin yüreğimin, İB’AS !
Karşına dikilmeye yetecek kimin sevabı var ?
Gözlerin suretimin kıyısından geçse ibade eder !
Korkum kıymetsiz varlığım sanma! Yok olursam yoluna kim hizmet eder ?
Kaldır kolun hadi , fırtınalar kopmayı arzular!
Kaldır başın hadi, dünya diz çökmeyi arzular!
Daha yürümedin bile Firdevs-i manevim, bu henüz başlamamış bir alâmât-ı kıyamet....

Ey beşeriyetimin manasızlığını anlamlandıran Dilaver !
Ey yüreğimi milim milim kelamıyla arındıran Nevcivan !
Ey ruhumu aşkıyla harlaya harlaya İhsan eden Âhenger !
Ey Berzah alemindeki eşlikçim Arifîn !

Kaldır varlığını ayağa, ağaçların haldi kalmadı, ciğerleri patlayacak nefeslerini tutmaktan.
Kaldır varlığını ayağa da, kuşlar cıvıldasın, yürekleri fırlayacak emrini beklemekten.
Hadi bir lütfet nefesini salmaya, yer yarılsın, açtır sana, Canan !
Hadi bir bahşet bakışın, gök çatlasın ezeldendir ölümü bekler, Dildâr!
Hadi bir buyur da, alemler titresin nicedir günahtan acizler, Mirim!
Cemaline bakmaya kimin cesareti var ?
Layık mı gözlerim nuruna gölge düşürmeye, Heyhat !
Korkum kör olmak sanma! A’ma olsam kim yolunun taşlarını temizler ?
Kaldır kolun hadi, okyanuslar çıldırdı başını okşamanı bekler ...
Kaldır kolun hadi, ölüler huzursuz yaşayanlar ölsün ister ...
Daha yürümedin Firdevs-i Manevim, bu bitmeyecek bir alâmât-i kıyamet ...