Ben bir viraneydim duvarlarım yıkılmış, tavanım goçmüş, temelim yerinden sarsılmış, sarmaşıklar sarmış etrafımı içimde tahtakuruları kalmış ruhum öyle bir haldeymiş ki üfleseler dediler, üfleseler yerle yeksan olurmuş, önce bir güneş doğdu yıkık penceremden doğru,sonra bir peri elleri ışıktan işlemeli gözleri derinden gelen bir hüzün ile önce yıkılan duvarlarım altında kalan kalbimi bulup çıkardı sonra tertemiz yüreğiyle ile ruhumu battaniyelerle sardı tek tek onlardı duvarlarımı tuğlalarımı biriken yok olan giden rüyalarımı gördüm öz gözümle gördüm insanın insana şifa olduğunu bildim öz ruhumla bildim gönlü gönlüme şifa olduğunu bildim
Cebeci İstasyonunda bir akşam üstü
İncecikten bir yağmur yağıyordu yollara
Yeni baştan yaşıyorduk kaderimizi
Sıcak bir kara sevda
Yüreğimizin başında bağdaş kurup oturmuştu;
Acımsı, buruk.
Devamını Oku
İncecikten bir yağmur yağıyordu yollara
Yeni baştan yaşıyorduk kaderimizi
Sıcak bir kara sevda
Yüreğimizin başında bağdaş kurup oturmuştu;
Acımsı, buruk.




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta