Virane Yüreğim Şiiri - Ahmet Pekiyi

Bir sonbahar yeline teslim oldu yüreğim.
Bu rüzgârın önünde savruldu yapraklarım.
Değişmez bir acıdır, şimdi günlük yemeğim.
Çiğnenmiş bir sakızdan farksızdır dudaklarım.

Semtime çoktan gelmez oldu pembe rüyalar.
Kurduğum hayaller ve ümitler şimdi nerde?
Yitik bir sevda gibi mazimdeki hülyalar.
Hepsini de gasp etti, şu gönlümdeki perde.

Arşa çıkar tuzağa düşen gönlümün sesi.
Kalbime kazık gibi saplanıvermiş dişler.
Kolum kanadım kırık, yok bu hapsin çaresi.
Bana derman olamaz aslanca kükreyişler.

Ufkumun her yanına set çekmiş bak dumanlar.
Sanki tümü önümde geçit vermez bir engel.
Dert çekmeyenler benim halimi nasıl anlar?
Ruhumu benden çalmış, canan sandığım bir el.

Puslu geceler gibi doğan tüm sabahlarım.
Ziftlenmiş günlerimi aydınlatmıyor ışık.
Sarsılmaz dağları da inletir şu ahlarım.
Kararmış hayatıma güneş uğramaz artık.

Günden güne sönüyor parlayan yıldızlarım.
Virane bir şehirden farksız şimdi göklerim.
Aylar var ki ben yanan beden gibi sızlarım.
Bana hayat sunacak bir mematı beklerim.

Eminim bitecek bir gün bu vefasız hayat.
Meçhul bir güne pusu kurmuştur son nefesim.
Ölüm ki bana göre bir zindandan beraat.
Bir lahzacık yaşama dahi yoktur hevesim.

Ansızın ‘dur’ emrini verecek bana kader.
Ona bakıp ‘hoş geldin’, diyerek güleceğim.
O an acılarımdan kalmayacak bir eser.
Sonsuza gülümseyip, mesutça öleceğim.