Vîrân Bahçenin Feryadı

İçimde bir hurdalık ışıltısı, eledim elek elek,
Yutkundum kusurları ekmek gibi, lokma lokma...
Diz boyunu aşmış bir üşüme,
.....ve bağlamını yitirmiş hüzünler.
Yüklenmiş gözümün göçebe bulutları,
Göğsünde kuşları vurmuşlar...
Eprimiş sevdanın yanık türküsü,
Bir selam bile vermiyor...
Bendeki bu kırgınlık vîrân bahçenin feryadı.
Ben hep beni yaralı bırakanlara aşık oldum,
Diz çöktüm olmadı, yandım olmadı...

Düşleri kaybolan uykularımın dilini kesmişler,
Mihirsiz teslimiyetle, destursuz duruyorum, ölümün eşiğinde...
Sessizce topluyorum,
Dökülmüş acılarımı ellerinden,
Kokuşmuş, solmuş, kekremsi acılar..
Şafak kan uykusunda,
Bir şiir bırakıyorum avuçlarına, eski bir unutuş gibi...
Eyy kızıl dudaklarında temmuz yangınlarıyla yandığım,
Eyy derbeder koyup giden,
Eyy vîrân bağın yedivereni,
Zaman bitirdi bizi...
Hançereme dayanmış keskin bıçak gibisin,
Tekbiri eksik, amentüsü abdestsiz...
Ben hep beni yaralı bırakanlara aşık oldum,
Diz çöktüm olmadı, yandım olmadı...

Bu bendeki kırgınlık vîrân bahçenin feryadı...
Ona değen yüreğin katili olmuş,
Selam bile vermiyor...
Ben hep beni yaralı bırakanlara aşık oldum,
Diz çöktüm olmadı, yandım olmadı...