Endam Şiiri - Alperen Unan

Dalgaların yıkandığı altın sahilden
kaçtım güverteye kurtulmak için
öfkesiyle kızartıp yerleri bir eden
endamın günahından affolmak için

Gönlüm serin sularında dibinde
yaktı deniz derinde kızıllığı
güvertedeki tahtaları hissedince
anladım mavideki yaramazlığı

uslanmadan çalıyor gri şarkıyı
serilmiş yatağına dalga saçlar
ayın yanarken bıraktığı
enfes koku ve nahoş şarkılar

öldürüyor şimşekler günün rengini
kükreyip yıkıldı bütün şer ve dam
anlamadım maviyle grinin nefretini
kaçıp bıraktım seni korkumdan

adalarda kaldın bir menekşe içinde
sarı örtü üzerinde binbir çiçek
endam gibi hapsoldu tanrının gözünde
sorardı sevgin ne zaman bitecek

morarmış canlar aldı beni salladı
yağdı yanaklarıma akbabalar
düşünce griye yer kalmadı
yaktım sulara lanet ve ağıtlar

esti rüzgar okşadı yanaklarını
uyanır endam kara rüyasından
titredi ve tuttu omuzlarını
anladım o an dolmuş içime endam

usandım sulardan göğe ettim inkar
gecenin dalgaları sensiz de parlak diye
deniz fırtına cümbüş ve bütün karalar
ahlaksızca gülüyorlar aklını kaçırdı diye

attım kendimi yeşil ve parlak sulara
ağlıyor tenim gemiye çılgın çılgın
mor sabahlar haykırınca ufuklara
endam okşuyor saçımı lakin bıkkın

bordadan dökülmüş denize ezgiler
gemimde bu akşam kaldım sağır
sesini üflemeye başlarken melekler
şarkılar kaldırdı endam ağır ağır

ey vahşi dalgalar ona sarılıyorsun
ey vahşi dalgalar sanki bana düşman
serin kucağında yanağını okşuyorsun
esmiyorsun uyanmasın diye endam