Viktorya Apartmanı Şiiri - Süleyman Daşdağ

Yıl 1970.
Lise caddesi 3. Sokak.
Bir apartman,
Viktorya!
Doğunun Paris’inde,
Parizien bir apartman.
Üst katta
Emniyet amiri Hüseyin ve Serdar Beyler,
Resmiye ve Necla Hanımlar,
Gecelere uzanan akşamlarda,
Bisikletlerle dolaştığımız kızlar.

Bir alt katta,
Polin Abla ve eşi Albert Amca,
Moda ikonu sanki Polin Abla,
Çok güzel, frapan.
Eşi iyi bir esnaf, terzi.
Polin Abla’nın bir de annesi vardı bitişik,
Meryem Teyze! Ev hanımı,
Yakup Amca’yı bekleyen bir eş.
Yakup Amca;
Yoğurt pazarında esnaf, bir beyefendi.
İpek böcekçiliğiyle uğraştığını bilirdim.
Büyük kızları Janet Abla evlenmiş,
Birlik Apartmanı’nda.
Nermin Teyzeler ve biz, aynı katta.

Bir altta
Hakim Amca, ağır ceza reisi.
Belki mesleğinin,
Belki de beyliğinin verdiği mağrurlukla yürürdü;
Sanki hiç yere bakmazdı.
Bir de eşi vardı Kudret Teyze,
Şirin mi şirin, Dünya tatlısı!
Bir de komşuları vardı, Celal Amca
Yenilik düşkünü!
Tanıdığım en enteresan insanlardan biri,
Neşeli, gözü gönlü tok.
Kocaman bir odası vardı.
Tamirhane dükkanı mısın be kardeşim!
Her işten anlıyordu sanki.
Bir film makinesi vardı,
Bazen bizleri toplar,
Film izlerdik, L balkonun bir kolunda.

Bir altta
Fehime Teyze,
Nur yüzlü.
Eşi bir dairede müdürdü sanırım;
Hayatta mıydı? Hatırlamıyorum.
Fehime, Meryem ve Rabia Teyze
Ailemizin birer ferdiydi sanki
Uzun kış geceleri,
Televizyon yoktu, komşuluk vardı o zaman;
Hikâyeler dinlediğimiz,
Kuzinenin üstünde kestaneler patlattığımız.
Komşuları Hüseyin Amca,
O da müdürdü galiba bir yerlerde.
Suat Abla’yı hatırlıyorum, kızları
Öğretmen.

En alt katta,
İki polis, bir astsubay komşumuz
Ve Rabia Teyze, bir Bulgar göçmeni,
Harika bir anneydi.
Eşini trafik kazasında kaybetmişti.
Bir de kedisi vardı, adı Arap.

Bizim ailede,
Yani; Viktorya Apartmanında,
Yalnızca Ramazan ve Kurban Bayramları yoktu,
Annemin bize ve komşulara baklavalar açtığı.
Paskalya da vardı, Noel de;
Çörekler ve kırmızı yumurtalar yediğimiz,
Yani anlayacağınız,
Bizim apartmanda hep bayram vardı.

Hepimiz Türk’tük,
Ama hem Arap’tık, hem Süryani, hem Kürt’tük, hem de Çerkez,
Ama bizdik, biz.
Diyarbakırlıydık hepimiz.
Sanki Türkiye’ydik,
O sımsıcak Viktorya Apartmanı’nda.

(Kümbet altında, 2011)