Vijdansiz Kadin Şiiri - Mustafa Aslan 2

Burda hersey biraktigin gibi,
Degisen birsey yok.
Burda hersey yikik kaldi,
Sen gittin, bir mimari bile yok.

Sen gittiginde bu insaat çöktü,
Içinde kalbim gömüldü,
Kalbimin içinde sen kaldin,
Sen gittinde bu sevdada benden göçtü.

Zamansiz birakip gittin, hosuna gitmistir,
Yikildim, düstüm yerlere, gözün aydin,
Sen varya sen tanidigim ilk vijdansiz kadin,
Yaktin zalim beni sen yaktin.

Birakma diyipte yalvarisima kulak vermedin,
Seviyorum diyordun, sen beni hiç sevmedin,
Ben göz yasi dökerken, sen beni izledin,
Gitme neolur gitme dedimde, sen bakmadan gittin.

Sensiz kalirsam ölürüm demistim sana,
Sen vijdansiz kadin hiç acimadin bana,
Döndün ve devam ettin sahte olan yoluna,
Sen beni aldattin, sende aldatilacaksin sonunda.

Geri dönsen affedermiydim seni bilmiyorum,
Tek bildigim sey, oda seni hala seviyorum,
Bir damla yas kaldi gözümde onu akitiyorum,
Gel dedimde sen gelmedin, vijdansiz kadin.

Umrunda olsam, yikmazdin çizimini yaptigin binanin,
Umrunda olsam, demirini çalmazdin insaatin,
Sen gördügüm ilk ve son vijdansiz kadin,
Sen aslinda beni degil, kendini kandirdin.

19-02-2007 23:38