Vicdansız Şiiri - Alperen Yılmaz

Gül tenine kondurduğun tebessüm
Canıma bozgun mu, kast mı vicdansız?
Omzunun üstüne dökülen saçlar
Bir başka geçilmez test mi vicdansız?

Bu eller, uzağı değil mi aşkın?
Dermansız buzağı değil mi aşkın?
Kaderin tuzağı değil mi aşkın?
Yoksa tesadüfi rast mı vicdansız?

Bakışların, bir tetikçi maziden…
İlk kurşunu yâd ederim bazı ben.
Azrail’in ortağı mı caziben?
Gözlerin ecelle dost mu vicdansız?

Kim demiş yarılmaz sert esen yeller?
Üstüne gittikçe büyür hayaller.
Nispet yapar gibi uçarı haller
Ele jest de bana rest mi vicdansız?

Bir alımla arşınlardın yolları,
Mahvederdin kalbi güçsüz kulları.
Kozmuş gibi kullanma şu yılları.
Yalnız geçen ömür, mest mi vicdansız?

Ey kutup yıldızım, karartma arşı.
Tutumun çok katı aşığa karşı…
Durmaya gücüm yok ışığa karşı.
Şu aşk, kalpte kör bir kist mi vicdansız?

Belli, beni süründürmek ereğin…
Şu sevdan olmasa yok ki gereğin.
Katrana mı rakip çıktı yüreğin?
Kalbini kaplayan şist mi vicdansız?

Her tövbeden sonra kendimi yine
Takılırken buldum senin peşine.
Kız kısrak mısın sen? Çek git işine?
Burası koşulur pist mi vicdansız?

Böyle aciz değildim ben özümde.
Durmak için çalışsam da sözümde,
Kapıldıkça güzelleştin gözümde.
Bu kaş, göz; elmastan büst mü vicdansız?

Filizlendi kıyametin tohumu.
Bu kez tufan kimi arar, Nuh’u mu?
Emir erin yapmışsın da ruhumu;
Peki, sevdam ast mı, üst mü vicdansız?

Kalbim kabul etmiş, tarzını böyle;
Bari açık etme arzunu böyle.
Kirletme sevdanın ırzını böyle;
Bir katil böyle dürüst mü vicdansız?