Vicdanlardaki yangın Şiiri - Halil Aydın

VİCDANLARDAKİ YANGIN
Şiirler okunuyor
Taa yüreklerden süzülerek
Fon müziği çalıyor
Hüzzam makamında
Gözyaşları süzülüyor
Yüreğin en derinliklerinden

Sazlar semah çalıyor
Kadın erkek semah dönüyor
Tek yürek olmuşlar biri biriyle
Üzüntülerden, kederlerden uzak
Ulaşmak istiyorlar
İnsanlığın en yüce erdemlerine

Birden sesler geliyor kulaklara
Mahşeri bir kalabalık
Bağırıp çağırarak
Sel gibi akarak
Gözü dönmüş, kandırılmış
Zavallı insanlar, bunlar

Şaşırıyorlar birden
Sözler bitiyor,
Semahlar duruyor
Sazlar susuyor
Bir an duruyorlar
İnsanlar otele doğru geliyorlar
Kimi yangın tüpünü
Kimi süpürge sapını
Almış eline
Kiminin yüzünü kaplamış
Korkunç bir endişe
Kaderlerini bekliyorlar
Çaresizce..

Saldırganlar otele camlardan
Pencerelerden tırmanıyorlar
Benzin döküyorlar,
Perdeleri halıları tutuşturuyorlar
Alevler, dumanlar
Can veren, boğulan insanlar
Ortalık sanki bir mahşer

Yılar geçse de
Zaman aşımına uğradı dense de
Silemesiniz hafzalardan
Gitmez alevler gözler önünden
Dinmiyor kulaklarda o acı çığlıklar
Burunlarında hala sinen yanık kokuları
Onarılmaz yaralar açtı yüreklerde
Biliniz ki yüz yılar geçse de iyileşmez
Acı içinde acılar
Utanç içinde utançlar
Unutuldu deseniz de
İnsan vicdanında
Bu yangınlar yüz
Yılar geçse de sönmez

HALİL AYDIN (Sizden biri)