Vicdanının Sesini Dinle Şiiri - Halil Evren

Daha onbeş yaşımda üç kuruşa sattın beni,
Çocukluğumu bile doya doya yaşamadan,
Zehir ettin yaşamımı sen bitirdin gençliğimi
Ellerim yakanda,dinle vicdanının sesini şerefsiz,
İnsanlığın yüz karası onursuz ve de haysiyetsiz.

Söyle ne istedin küçücük çocukluğumdan,
İçimde yeşermeye başlayan umutlarımdan,
Ceylan gibi bakan gözlerime hiç acımadan,
Unutmam seni,dinle vicdanının sesini şerefsiz,
İnsanlığın yüz karası onursuz ve de haysiyetsiz.

Hadi bir kere sattın başlık paranı çıkarmak için,
Daha sonra geri geldiğimde hiç mi acımadı için,
Bir çocuğun hayallerini yıkmaya değer miydi hiç,
Hesabın ağırdır,dinle vicdanının sesini şerefsiz,
İnsanlığın yüz karası onursuz ve de haysiyetsiz.

Beni satarak yuva kurdun söyle sen mutlu musun,
Şimdi seninde çocukların var aynısını yapar mısın,
Aç sefil kaldığında üç kuruşa kıymadan satar mısın,
Yaparsın sen,dinle vicdanının sesini şerefsiz,
İnsanlığın yüz karası onursuz ve de haysiyetsiz.

Hadi beni yaktın yıktın bari çocuklarımdan ne istedin,
Gözyaşlarımızı görmedin mi? Söyle bizi neden ayırdın,
Birgün arayıp, sorupta aç olan karnımızı mı doyurdun?
Zalim doyurmadın,dinle vicdanının sesini şerefsiz,
İnsanlığın yüz karası onursuz ve de haysiyetsizsin.

Ben yandım bittim ve hayata küstüm küle döndüm,
Dualarım yaradana inşallah seninde ocağın sönsün,
Bu dünyada göremessin ama,ahirette beni ararsın,
Bulamazsın zalim,dinle vicdanının sesini şerefsiz,
Dünyadaki insanlığın yüz karası onursuz ve haysiyetsiz.