Vicdânî Otopsi Şiiri - Oğuz Düzgün

kırılgan bir geceden arta kalan
son bir bakıştan yaralanmış yüreğiniz
ölmeme kanserine yakalanmış -tuhaf-
vicdanınız ki,
liğme liğme parçalanmış
bütünlüğünüzden tüm zamanlara...

ayrılık denilen bir illet
düşünmelerinizi tutuklamış bir gece vakti
bir gece vakti ki,
sabahınızı kustuğunuz odalarda
kan kırmızısı bir alevle
tutuşmuş ağıtlarınız beyim...

siz ölmez misiniz beyim,
çocuklar ölür ama yataklarına uzanmadan
nehirler boyu korkular oyuncakları...
mızrak gibi kurşunları yakalar yeni yetmeler
iki taş arasındaki kalelerinde
koca bir yaşamı yerler gol diye bağırlarına...

koca koca gökdelenler rüyalarınızdan
o bilye oynadığınız zamanlardan
geçer bir ömür bilirsiniz
iğnenin deliğinden bir olmazlık
bir bitmezlik geçer zihninizden
bir yalnızlık sokulur sessizce
bir pişmanlık
çocuklar kanayan tüm suçlarınıza
bir adalet dokunur ağlarsınız

bir daha düşünün yaşarken
siz ölmez misiniz beyim
bebelerin son bakışlarından
bir gece vakti
siz boğulmaz mısınız beyim?