Vicdan Ve Gözyaşı Şiiri - Tangül Çehreli

Hüzün bir damla gözyaşı olarak akarken göz pınarlarından
Hür vicdan sorgulamış kendini yer bitirircesine
Hasetle izlermiş beden, ruhu kemirircesine
Darağacına halatlar uzatırmış
Urgan yarası bile tende tepmeden
Kıyarmış kendine bihaber olduğu nefsi
Basmakalıp yaşama, klişeleşmiş düşüncelere esir olması beklenirmiş
Ama o bilirmiş dar geçitlerden kıvrılarak süzülüp gitmeyi
Kapatsalar da acımasız yürekler o beyaz bembeyaz perdeyi
Hudutların aşılmaz olduğunu sanırlar,
Hudutların sahibinin kim olduğunu bilmeden
Sallanır kayışı kopmuş dilde töhmetli selen
Göz bakmadan yürek görmeden akıl düşünmeden
Yapılacak eylemlerin sonucunu görmeden
Dikenli yollarda gebe geçermiş ömürleri
Hükümdar koltuğunda oturan hin yürekleri
Makamın ebediyetsiz saltanatında cebelleşir titrer o ruhsuz ve nursuz yüzleri.
Bakar her zerrem kalabalıkta ki yalnızlıklarına
İmandan soluk alıp vermeyi bilmeyenler dayanırlar iblisin fitne fücur okşayışlarına