Vicdan ve Dükkân Şiiri - Halit Korkmaz

Yeni partiden bir çift koyuyorken vitrine,
Ayakkabı takıldı çocuğun gözlerine,
Baktı, şimşekler çaktı, biraz daha yaklaştı;
Bir fiyatına baktı, bir de kendi haline.

Çocuk sırtını döndü ayrılırken oldu şok!
Mağazanın sahibi kalbinden yedi bir ok,
Seslendi ona; küçük, almayı mı düşündün,
Düşündüm de ağabi, benim bir bacağım yok.

Gitme; dur, biz çözeriz, olmayacağız bencil;
Benciller zihinsel kör, gerçek kör bencil değil
Kimimiz de akıl yok, kimimizde irade!
Sen vicdanını koru, bir dertli bul ve eğil.

Az önce baktığını giymek sana yakışır,
Derileri yumuşak ayak hemen alışır,
Çocuk baktı esnafa efendim anlamadım?
Esnaf dedi bu dükkân vicdan ile çalışır.

Ürün etiketinde otuz lira yazıyor,
Veresiye vermezler babam ölü yatıyor,
Esnaf dedi indirim yapacağım ben sana,
Birini alacaksın, teki bende kalıyor.

Koltuk değneklerini esnaf eline aldı,
Omuz verdi çocuğa ayakkabıyı sardı,
Hem erkenden indirim, hem de tekini aldım,
Benim on liram da yok derdime dert saplandı.

Kalan tek ayakkabı hiçbir işe yaramaz,
Sağını ben giyersem solunu kimse almaz,
Diğer ayağı eksik müşteriye satarım,
Amma yaptın be çocuk bizde mal zâyi olmaz.

Sen zaten öğrencisin kaçtasın ki bu ara;
Ayağında pabuç var eski ama antika,
Altı delik olsa da eskiyi çıkar bırak,
Yenisini giyiver, sattım gitti ben sana.

Çocuk ayağa kalktı, terledi buram buram;
Bir çift ayakkabıda fazla geldi kunduram,
Payanda gerektiren vicdansızlık ve ahlâk,
Ayağın eksik diye üzülme derdi babam.