Vicdan Azabım Şiiri - Ali Yücel

Gönlümden herşeyini çıkarıp attım.
Neden gitmiyorsun, vicdan azabım.
Çileyi hatmettim acıyı tattım.
Neden bitmiyorsun, vicdan azabım.

Öfkesini taşıyorum haklı olmanın.
Anlamını biliyorum yarım kalmanın.
Düş artık yakasından uykularımın.
Neden salmıyorsun, vicdan azabım.

Kuru yaprak misali savrulurken ben.
Dizlerimin üstüne doğrulurken ben.
Aşkının ateşiyle ile kavrulurken ben.
Neden yanmıyorsun, vicdan azabım.

Yüzüne masumiyet pozunu takıp.
Ellerimle kurduğum dünyamı yıkıp.
Gözyaşı niyetine gözümden çıkıp.
Neden akmıyorsun, vicdan azabım.

Kahır, sefa gelirmiş sabır taşına.
Bir insanın daha ne gelir ki başına.
Beni bana bırakıp, kendi işine.
Neden bakmıyorsun, vicdan azabım.

Derin bir yara olup koptun bağrımdan.
Karşılık bulamadım sevda çağrımdan.
Düşlerimden vazgeçtim, rüyalarımdan.
Neden çıkmıyorsun, vicdan azabım.

Söylesene çektiğim azmıdır çok mu?
Yüreğime sapladığın zehirli ok mu?
Senin hiç utanman sıkılman yok mu?
Neden bıkmıyorsun, vicdan azabım.

Geçtim hasretinden, geçtim aşkından.
Usandım aşkıma olan kuşkundan.
Postunu serdiğin gönül köşkünden.
Neden kalkmıyorsun, vicdan azabım.

Dünyada ki denizler dönüşse kuma.
Artık yanmayacak pervane muma.
Sehpaya çıkarıp, ipi boynuma.
Neden takmıyorsun, vicdan azabım.