Vicdan Azabı Gibi Şiiri - Oğuz Karabulut

Vicdan Azabı Gibi

Gelmişim tam ortasına, bıraktıklarımın.
Ellerimde bir tutam gülden kalan, hayâ.
Görmüşüm olan biteni, gün, gün.
Meğer gözlerim değil, ben körmüşüm.
Acılar, hüzün ve insanlardan pazarlanan aldanış;
Saplanıyor bedenime, Vicdan Azabı gibi.

İsteksiz kalmışım, yollara dayanmaya.
Çocuk kalmışım hala, erken uykuya dalmaya.
Birdenbirelikler’e sığınmışım;
Kendimi belli etmeden, usulca.
Tutunduğum dalları, istemeden koparmak.
Aldanışlar, yalanlar yakıyor bağrımı, Vicdan azabı gibi.

Parmaklarımı, hâkim yapıp, tuttum kalpten kalemi.
En dibine indim yüreğimin, boş verip el-âlemi.
Kendi mimarım olup, gözyaşlarımdan şelalemi.
Kıvrandığım denizleri beni boğuyor, Vicdan Azabı gibi.

Gökdelenlere tırmandırdım, sayfalarımı toplayıp.
Satırlarıma, özgürlük heykeli sıfatı verdim.
Belli kâbustu kendime yediremediğim;
İçinde, bir türlü kendi kendimi göremediğim sebepler.
Sebebim olan nefisler, beynimde sızlanıyor, Vicdan Azabı gibi.

Şu sokaklar yalnızdı, hayvanlar olmadan evvel.
Şu denizler kansızdı, sular dolmadan evvel.
Şu bedenler cansızdı, insan doğmadan evvel.
Şu âlem kitapsızdı, ilim görmeden evvel.
Şu topraklar vahsızdı, kan dökülmeden evvel.
Şu kalem, şu kader günahsızdı;
Sudan sebepler, yola koyulmadan;
Kanıma sızmadan evvel, Vicdan Azabı gibi.

Dedeler olmasaydı, şu nağmeler evsizdi.
Çatılar olmasaydı, nice ben kimsesizdi.
Kaybolup giderlerdi;
Sönen alevlere elveda diyen, dumanlar gibi.
Anneler, babalar olmasaydı, nice dost şerefsizdi.
Şimdi farkı ne bilir misin?
Yalanlar olmasaydı, Saplanmazdı ruhuma Manevi Hükümlülük.
Korkmazdım kendimi savunmaktan.
Hak aramaktan, tek başıma dolaşmaktan;
Dostumu denemeden onu sevmekten.
Ailem yahut kardeşimi, yüce kalbe gömmekten;
Samimi olup, kötüden fırça yemekten.
Samimi görünenden, yahut içinde kim güdenden.
Korkmazdım Kelime-i Şahadet getirmeden ölmekten;
Saplanmazdı bedenime acı, Vicdan Azabı gibi.

Şair: Oğuz KARABULUT