Altı Şubat sabahın dört onyedisi
Gözlerimiz,uykudan ölüme uyandı.
Ya Rab! neydi bu böyle bize yaşattığın;
Beynimin derinliklerinde bir feryat
“BEN BURADA ANNEMİ,BABAMI NASIL BULAYIM?”
Yine kaldırımlar benimdir,
Sokaklar benim, caddeler benim.
Yalnızlıkta benimdir ama o benim değil.
Güvenim, umudum, hırsım
Ve yaşamak isteğim.
Wî de kinê îro çend roje ez ne li mal im
Tu nizanî gelo ez çima ew qas bêhal im
Derd lim bune wek gola Wanè
Ez dîn bûm ji destên te û tû nexâne
Xeber ji min re hat dibên dergûş bêhal e
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!