ÂŞKIN KANAYAN UFKU
Hislerimiz, denizin akşamında tutuşsun,
Âşk; kanayan ufkuyla, o dem, orda buluşsun…
Şallara sarılsınlar, şark’ın âsûdeleri;
CİHÂNIN KUBBESİ
I
Cihânın kubbesine; sana baktım, İstanbul...
En körpe hislerimi; sende yaktım, İstanbul…
Taç kapıdan geçerken, rûyâ bu zannedilir,
Dîvâne boşluklarda gurubun renk cümbüşü,
Enginler alev alev, tutuşmuş son gülüşü…
Hasretin aradığı sînedeki duyuşsun,
Ufuk yolcularına, guruplarda kavuşsun…
Ateş kusan topların, toprağı kavurduğu,
Yer ile gök arası, ne varsa savurduğu...
Böyle bir hengâmede, gömüldüğü topraktan,
Koca Seyyid rûhunda, ayağa kalktı vatan...
Soludu… kan soludu, Havranlı Delikanlı;
Silâh kanlı... yüz kanlı... tabyalar al, al kanlı...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!