Veysel Veysel Şiirleri - Şair Veysel Veysel

Tırabzanlardan inmekteydim,
Saçlarım rüzgârla dans eder bir şekilde
Köklem kokulu bir sabah
Hareket etmeden bıraktığın yerde

Revazinin karşısında sabahlıyorum

İçimden şiir yazmak geliyor…
En güçlü şairlerden bile daha güzel…
İçinde imkansızlıkları müjdeleyen şiir…
Aşkları bitmez kılan bir anlatımla…

hatırlıyorumda o eski günleri
hani söz verdiğimiz kelimeler vardıya hepsi yalanmış
yada hayat yalanmış biz yaşarken farkında olmadan
bilmiyorum hiçbirşeyi göğsümde hissettiğim acı dışında

renkleri bile seçemez olmuşum

kelimerlde sensizliği yaşıyorum...
hayatım boş bir varlık gibi
kayboluyorum sensiz karanlık kuyularda
gözlerini anımsamama rağmen sesini unuttuğum anda...

bir şairin kaleminden dökülüyorum

göz yaşım düşer arkandan
boğulurum alamadığım kokunda
ve rüzgar vurur yüreğime
kapayınca gözlerimi karalığa

avuntular kaplar içimi

belki bahardı gelmeyen hayatım da
belki yağmur dolu nağralar
yüreğimdeydi sevgin seni tanımasamda uzaklar da
içimdeydi sesin kulaklarımda yankılanmasa da

gözyaşım hayallerime düşerdi

Hayat bazen kar taneleriydi ellerimde
Bazen derin bir korku içimde
Bazen sevgiydi bitmek bilmeyen gözlerimde
Bazen ilkbahar yağmuru

Bazen denizde kanat çırpan martılar

biz kayıp zamanlarımızı yaşıyoruz
kaybettiğimiz yerde kaybolduğumuz anda
belki rüzgarı özlüyoruz boş bir dünya da
kaybolmuş olsada hayatlarımız küçük bir anda

dünya dönüyor insanlar yaşarken