Veysel Var, Yunus Var Sen Yok!

Bugün bir şiir yazacağım.
İçinde sen olmayacaksın.
Tren, Vedalaşma, hasret olmayacak…
Senden hiç bahsetmeyeceğim.
Okuyanda sen olduğunu anlamayacak…
Hatta sen de okuduğunda “kime yazdı ki?” diyeceksin…
Hurufat dizilirken kalıba, özenle bakacağım.
Seni hatırlatan yer varsa sileceğim…
Öyle güzel bir şiir yazacağım ki,
Senle bindiğimiz teleferik içinde olmayacak.
Yürüdüğümüz Ulus kaldırımlarından bihaber olacak…
Elini tutuğumu hele hiç yazmayacağım…
Ankara Garından mesela hiç bahsetmeyeceğim…
Hiç yazmayacağım seni nasıl beklediğimi…
Mesela şeyden de bahsetmeyeceğim.
Ankara kalesinde ki kahvaltımızı…
Oh be ne kadar güzel bir şiir yazacak mışım!
İçinde sende yok bende yok…
Kor gibi yananda yok…
Peki, o vakit şimdi ben ne yazacağım!
Dur düşünü vereyim…
Çok düşündüm şuan…
Aklıma da bir şey gelmiyor ama inat ettim yazmayacağım…
Şimdi seni de yazmayınca bu da şiir olmuyor ben de şair…
Demek Veysel’i de aşka getiren yazmak istemediğiydi…
Acaba yazmak isteyeceği biri olsaydı Veysel olmaz mıydı?
Bende onun gibi seni yazmayınca omu oldum?
Veysel olmak zor zanaat,
Görmediğini yazmak…
Bense gördüğüme yazmıyorum…
Ne metafor değil mi?
O göremediğine yazdı
Ben gördüğümü şiire yazmadım…
Ya da Yunus mu olsam?
Sevgisinin peşinden giden bir ateş…
Ama onun aşkı ile benim ki de emsal değil…
Onun aşkı dünyalık değildi…
Ha, O kırk yıl bir kapıda durdu…
Aslında bende beklerim garın kapısında bir kırk yıl…
Aman neyse şiir yazıyorum şuan zaten
Bak hiçbir yerinden senden bahsetmedim…
Orada Veysel var! Şurada Yunus var!
Sen yok!