Veysel Karani Şiiri - H. İbrahim Sakarya

Yemen diyarının Karen köyünde
Dünyaya gelmiştir seher vaktinde
Beş yüz altmış yılı yüze gülendi
Amirin evinde yuva şenlendi,
Fukara bir hane köylük yerinde
Üveys derler ona yöre dilinde,
Dört yaşında baba vefat eyledi
Yetim yavru hiçbir zaman gülmedi,

Zavallı annesi baktı büyüttü
Komşu yardımıyla arpa öğüttü,
Kimsesiz biçare tahsilsiz, bilmez
Bir kutlu yürekti sevgi eksilmez.
Annesi yaşlıydı gözleri görmez
Veysel’in yürekte kandiller sönmez,
Doğuştan nurluydu mübarek kalbi
Puta tapmamıştı bilirdi Rabbi,
Tanrı birliğinden söz eder durur
Halk güler eğlenir, alaya vurur,

Genç yaşına geldi çobanlık eder
Yüzlerce deveyi bir pula güder
Hiç umursamazdı maddi darlığı
Anacığı onun dünya varlığı,
Gönlü aydınlandı, nurla yanardı
Dilinde Mevlası Mevlası vardı,
Her an kurtarıcı çıkacak derdi
Karenli birisi haber getirdi;

“Mekke’li bir kişi Resulüm demiş
Abdullah’ın oğlu Muhammet imiş”
Duydu bunu Veysel İmana geldi
Kelimeyi tevhit sözü yükseldi;

“La ilahe illallah dilde tespihti
Muhammet Resulullah işte gelmişti,
Anasını ikna etti öğretti
Tevhidi söyledi Ona belletti,

Aşkı Resulullah ciğeri dağlar
Gidip görmek için durmadan ağlar;
“Anam yolla beni gidip göreyim
Gören gözlerimle seni öpeyim,
Anası der:” gözüm görmez yalnızım
Sen olmazsan kimler bakar ay kuzum? ”

Muhammet sevgisi gün be gün artar
Kırk yaşına geldi Veysel’im ağlar,
Analar yüreği dayanmaz buna
Bir şartla müsaade verir oğluna,
“Medine’ye gitte gözyaşın dinsin
Dostu görüp beklemeden gelirsin,

Açar Karani’nin gülleri açar
O kızgın çöllerden kuş gibi uçar,
Hak Resul görecek kalbi vuruyor
Kapıyı tıklatıp yâri soruyor,
Tebuk seferinden dönmedi denir
Üveysin ümidi yürekte erir,

Anama söz verdim dönerim geri
Karen’den gelmişim, uzaktır yeri
Benim selamımı O’na söyleyin
Anam yalnız kaldı hemen döneyim,
Mübarek yüzünü bir kez göreydim
Yoluna bir değil bin can vereydim,

Allah’ın Resulü döndü seferden
Ya Ayşe! Bu koku acaba nerden?
Bu ilahi koku bu güzel lezzet
Hangi Hak dostumuz uğradı söz et,
“Ey Allah Resulü Karenli biri

Gözleri yaşlıydı uzakmış yeri,
Anası yalnızmış durmadı gitti
Ağlaya ağlaya selamlar etti,
O gitti gideli evimiz kokar
Yürek ferahlatan amberler akar,

Ya Aişe! Görmedin mi sen Onu?
Üveys cananımı Allah Dostunu,
“Kapı arasından sağ gözüm süzdü
Kırk kırk beş yaşında nurlu bir yüzdü,”
“Yaklaş hele gören gözü öpeyim
Gözünün içinden Veys’i göreyim,

Mescide geçerek müjdeyi verdi
Gözüme bakarak seyredin dedi
Yemen tarafından rayiha gelir
Tabiin hayırlısı Veysel’dir denir,
Ya Ali hırkamı Üveyse gönder
Rabbe kavuşmadan vasiyetim der:

Veysel’di görmeden iman eyledi
Valide sözünü tuttu dinledi,
Veysel’i sevende olmasın keder
Yarın kıyamette şefaat eder,

Ya Rabbi gönlümden tamahı kaldır
Hak Resul sevgisi doyumsuz haldir,
Mağfiret olunan büyük şenlikte
Resul ile Veysel ile birlikte,
Cennetinde cem eyle sen bizleri
Cemalinle nurlandır da yüzleri,

H.İbrahim SAKARYA