Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Sivas ellerinde sazımız hep çalındı, çalmaya devam edecek. Din adı altında aydınlar yandı, aydınlıklar karartılmaya çalışıldı. hala katilleri belli olmasa bile adalet er geç tecelli edecektir. Veysel'e ve can veren aydınlara saygıyla rahmet diliyorum. Kaleminizi kutluyorum.
Yoz kızacak yobaz alçak azacak
Sende yoksun bize ağıt yazaçak
İnsanı insana kim okutacak
Söylenecek marş kalmadı Veysel im....İbrahim yüreğine,diline sağlık...Toplumsal böyle eğilmek,halkımızı bilinçlendirmek duyarlı hale getirmek gerekir...Tam punaımı kabul buyrun...
Yoz kızacak yobaz alçak azacak
Sende yoksun bize ağıt yazaçak
İnsanı insana kim okutacak
Söylenecek marş kalmadı Veysel im
Hiç bir insanın ölmediği güzel günlerde var olma dileğiyle.Duyarlı kişiliğiniz için teşekkürler.
Yürek sesini kutlarım üstat. Bu anlamlı günü satır satır özlü bir şekilde anlatan harika şiiri yazan usta kaleminize sağlık. Sivas'ta insanlığı yakıp madımak olayı olarak tarihe iz bırakan ve bu na ışık tutanlar adalet karşısında adilce yargılanmadılar, hatta suçluları dahi tespit edilemedi. Amma unutmamalı ki Hakkın adaleti er veya geç tecelli edecektir. Bu suçluları Hak ve tarih af etmeyecektir. Bu güzel şiir için sizi yürekten kutlarım Ayrıca Madımak olayında hayatını kaybeden vatandaşlarımıza ve Değerli Ozanımız Aşık Veysel Şatıroğlu'na Allah'dan rahmet diliyorum.Saygılarımla.
Vicdan kimde aranır...İnsanda...Sevda kimde aranır...İnsanda...Haslet kimde aranır...İnsanda...Vatanını emperyalizme satan yerli iş birlikçi kapitalistlerin oyuncağı olan çetecide bunların olmaması gayet doğal değil mi...Sivas kanayacak elbette...Sivas yangın yangın tütecek...Ama elbet ve elbet sorulacak bu zulmün hesabı,diyerek saygılar sunuyorum...
Yoz kızacak yobaz alçak azacak
Sende yoksun bize ağıt yazaçak
İnsanı insana kim okutacak
Söylenecek marş kalmadı Veysel im
sivas maraş malatya o tarihkerdeki insanlık dışı zülmun yüzkaraları veysele şikayette birbaşka incelik kutluyorm derken o madımakdene cehennemde yanalara allah rahmet edecektir ammayakanları lanetliyorum ibrajhim bey
Nasıl da aşıkların piri Veysel'e dert yanarak arz-u halini dökmüş ak kağıda değerli şair. Hiç abartma yok şiirde.Tarihe, şiir diliyle ışık tutyor ikinci yeni hecenin üstatlarından değerli kardeşim. Okurken tüylerim diken diken oldu. Yeniden yaşadım o çok acı ve talihsiz günü. O vahşeti, katliamı... Kutluyorum tüm içtenliğimle.
Ne böyle acılar yaşayalım ne de o günlere şiirler yazılsın diyerek noktalıyorum yorumumu. Sevgim, saygımla İbrahim bey. Değerli kardeşim...
ibrahim bey,
öncelikle aşık veysel'i ve diri diri ateşe verilen 35 canı saygı ve rahmetle anıyorum...ışıklarla uyusunlar....sağ olsaydı elbette sazı ve sözleriyle gereklı yanıtı verirdi....emeğinize sağlık...değerli ve anlamlı çalışmayı içtenlikle selamlıyorum...... kaleminiz tükenmez olsun diliyorum....
selam saygıyla şiire ve şairini kutlarım....
Yoz kızacak yobaz alçak azacak
Sende yoksun bize ağıt yazaçak
İnsanı insana kim okutacak
Söylenecek marş kalmadı Veysel im
---
Malesef kötü günler daha bekiyor ne adalet ne kanun kaldı ...Saygıyla anıyoruz Veyseli güzel anlamlı şiirinizle ellerinize duyarlı yüreğinize sağlık Sn İbrahim Kurt...tam puanla
Aydınlığa bir kibrit çakıldı Sivas'ta.Aydınlar yakıldı cayır-cayır.Ne yobazlar utandı,ne katiller tutuklandı.Ülkemizin yüz karası bir olay.Kutlarım İbrahim Bey.Saygılar.
Bu şiir ile ilgili 29 tane yorum bulunmakta