Veysel Efendi Şiiri - Cumali Narin

Kerpiçten bir evde doğdu,
Kerpiçten evlerde geçti çocukluğu.
Kerpiçten arabalar yaptı,
Oyuncaklarında saklı masumluğu.

On beşinde girdi bir fabrikaya,
Dokuz saat, üç vardiya.
Yirmisinde askere gitti,
En delikanlı çağında.
Yirmi ikisinde kız kaçırdı,
Altı aya mahkum oldu.
Çıktı, kerpiçten bir ev tuttu.
Şirin bir kızı oldu,
Adını Umut koydu.
......
Kırkında bir gece yarısı
Yoksulluktan öldü Veysel Efendi.
Mezarını yine kerpiçten ördüler.
Bir mapus,
Bir de asker ocağı dışında
Beton bir damı ona çok gördüler.