Veysel'e Şiiri - Metin Gürbüz

VEYSEL'E

Topraktan yar olmaz ey koca usta
İnsana sadık yar, kendi yaridir
Rastlaman orada yar gibi dosta
İnsana sadık yar kendi yaridir.

Kara toprak soğuk olur üşütür
Çok sevdiğin bedenini çürütür
Dört kemik kalırsın emer eritir
İnsana sadık yar kendi yaridir

Gülizar ebemdi yuyup çimdiren
Önüne yemeği koyup yediren
Bağlarda bahçede seni gezdiren
İnsana sadık yar kendi yaridir

O toprak ki herkes girer koynuna
Onu gel benzetme selvi boyluna
Açar kollarını dolar boynuna
İnsana sadık yar kendi yaridir

O girdide yatağını ısıttı
Gözün oldu karanlığı ışıttı
Senin ile oda çekti sıkıntı
İnsana sadık yar kendi yaridir.

Yemesen ne olur o dört bostanı
Sana yarin verdi kızı oğlanı
Dertl'oğlu der candan sadık olanı
İnsana sadık yar kendi yaridir

Metin Gürbüz