Veysel dayı Şiiri - Elazığlı Mustafa Kaya

..kendisini en çok göresim gelen insanlardan biriydi
yıllar öncesi
kalabalık bir düğün günü
davul zurna kranet üçlüsü
gün boyu sürdü
ertesi günler sık sık Veysel dayı ‘dan bahsettiler
meğer uzun hava çekmiş
herkes yürekleri çınlatan bu sesi konuştu
çocuk merakım hiç durmadı
bu sesin sahibini tanımalıydım
yakından görmek isterdim
hakko’da herkes olurdu..
köy hakko’ya dolardı
gözlerimi gezdirir dururdum
veysel dayı hangisiydi
onu hiç görmemiştim ki?
bir gün
cirik’in üstündeki evlerden birini gitmiştik
gözlerimi hiç ayırmadım
kasketin altından çıkan saçları kıvırcıktı
gençliği sarışın mıydı?
beyaz saçları tenini aydınlatıyordu
az fakat güzel sözlü konuşmaları vardı
hakko’da hiç yoksunuz dedim
uğramam pek..namazımı kılar savuşurum dedi
ne sorduysam söyledi
sırlarını sadece dağların bildiği
dağların ardındaki beldelerden
kopup gelmiş Veysel dayı
“kurtoğlu giller” derlermiş
çok zenginmiş ailesi
yokluğu..zorluğu tercih etmiş
vahşen’e hicret etmiş
bir ceylan hüznü sezdim
gök mavisi gözlerinde
bitmek bilmeyen kederlerini
o kısa görüşmeden kaldı zihnimde
farklı bir çizgisi farklı düşünceleri vardı
sohbeti güzel
güven vericiydi Veysel dayı
belki bir sevdanın esiri
belki yağız bir atın civan mertiydi
sessiz
fakat eşsiz sesi
kendi dünyasının yalnızıydı
ah dinlemiş olsaydım keşke
hikayesini
kaybolan günlerine mi yanıktı
yoksa vahşen ‘ mi ona
son yankı gibi
bir gün haberini aldım
birer bire kopan yapraklar gibi
bu köyün güzel insanlarından biri
köyün bir çınarı
altın insanı
Veysel dayı
ebediyete uğurlanmıştı
dünyamızdan kopmuştu
mevsim kıştı
ağaçlar çatılar taşlar beyazdı
kefen kuşanmıştı
güzel bir veda olmalıydı
uzaklardan gelen bir şarkı gibi
ince uzun bir hava
şimdi onun sesi
hangi hatıraları canlanır sevenlerinin
adı hiç unutulmadı sesi hiç silinmedi
kulaklarında vahşen’in..

Mustafa kaya
18.11.2007 7 istanbul
www.mustafakaya.net